Beynimin suları Kafka’nınki gibi bulanık akıyor bu mevsim, çapraz düşüncelerle yorgun düşüyorum çoğu gece. Hiç uyanmayacakmış gibi, kabre girer gibi uzanıyorum yatağa, boşuna bekliyorum sorgu meleklerini. Gelsinler ve sorsunlar istiyorum: Sen kimsin? Sen kimsin? Dinin ne? Kitabın, Peygamberin...? Ezberlediğim cevapları sıralarım ardı ardına…
Sonra durun gitmeyin derim, sıra bende, ben de soracağım size: Ben kimim? Hayat ne? Aşk bunun neresinde? Ya şiirler, bütün ömrümü adadığım dizeler? Niye susuyorsunuz, göreviniz sadece sormak değil mi? Tamam siz sorgu meleklerisiniz, bense sorgulanan. Susmalı ve sadece sorulanları cevaplamalıyım öyle mi? Oysa bir ömür cevaplayamadığım sorularla geldim karşınıza. Benim şiirlerimi okuyun o halde, bütün cevapları yazmış olmalıyım sayfalar dolusu dizelere.
İşte bir gece daha Sur’a üfürülmeden sona erdi. Sabahın ilk ışıkları uykusuz gözlerimi rahatsız ediyor şimdi. Tam kabrimin karanlığına alıştım derken, her sabah yine aydınlıklara kavuşmak çok zor, inan her şey çok zor sensiz.
Ölüm dediğin şey; hep kıyılarında dolaştığın ama her isteyenin içine giremediği bir deniz gibi. Başına bir bekçi dikilmiş, o da seçilenleri alıyor sadece denize. Ve milyarlarca beden geziyor bu denizin kıyılarında, kimisi umutla bekliyor sırasını, kimisi de korkarak sinmiş bir köşeye. Bense elçinin tam önündeyim yıllardır, gözlerinin içine bakıyorum, ismimi duyabilmek için kulağımı daha bir dikkatle açıyorum: “ Falan oğlu filan, 1972 Çatalca, haydi çıkar hayat elbiselerini, giy şu beyaz kefeni de atla bakalım sonsuzluk denizine, beklediğin an işte bu andır, haydi acele et.”
Ne zaman susacaksın sen ey şehvet, ne zaman donacaksın ey akıl ve ne zaman soracaksın en önemli soruyu ey ölüm! : “Sen kimsin, Aşk ne? “…