Bizim bahçenin adını diktiğimiz bir ağacın adından esinlenerek verdik.

Sağ olsun Ağaç A.Ş den ayrılan ve özel bir firmada çalışan Hakan kardeşimiz bize

İri bir tarçın ağacı verdi.

Bahçemize diktik. Bahçemizin adını da ağaçtan esinlenerek tarçın koyduk.

Tabi bozkırın ortasında beton yığınlarının ortasında iki bin ağaç dikince çeşitli yabani hayvanlarda bu su ve yeşillik ortamına katılmaya başladılar.

Tabi arada yemek artıkları da olunca hayvanlara iyi bir mekân oldu.

Uzunca bir süredir göremediğimiz kaplumbağalar, sincaplar, yılanlar, gelincikler,

Ve kirpilerde ortaya çıkmaya başladılar.

Hemen nereden kokuyu aldılar anlaşılır gibi değil.

Sekiz on kadının hararetle muhtemelen dedikodu yaptığı minderlerin arasında birden bir ciyaklama oldu. Kadınlar korkuyla sağa sola kaçıştı.

Bizde şaşırıp olay mahalline koştuk. Kocaman bir kirpi.

İnsanlar çok uzun süredir şehir içinde kirpi görmemişler. Hatta abartacağım kirpide görmemişler.

Ortalığı sakinleştirdik, kirpiyi bir kutuyla alıp çayırlıktan aşağı saldık.

Hemen aklıma kirpilerin ilginç hikâyesi geldi. Etrafta bulunan insanlara bu hikâyeyi anlattım.

Kirpiler geceleri bir araya gelip yatarmış. Demek ki sekiz on hatta yirmi kirpi bir araya gelip bir arada yatarmış.

Ama çok birbirlerine yaklaşınca dikenleri birbirine batarmış.

Biraz uzak olunca da vücut ısılarıyla birbirini ısıttıklarından hemen üşürlermiş.

Öyle bir aralıkta birbirlerine yakın yatarlarmış ki ne az uzaklaşınca vücut ısıları kaybolur nede az yaklaşınca dikenleri birbirlerine batarmış. Öyle bir yakınlık yani.

Buna insanlar nezaket mesafesi demişler.

Gerçi bu aralar böyle ilişkiler kalmadı da.

Ben yine de hikâyeyi anlatmış olayım. Uzaklaşınca üşürsünüz. Çok yaklaşınca da dikenleriniz batar.

Dikkat edin.